Zastosowanie tlenoterapii hiperbarycznej w leczeniu oparzeń zostało spopularyzowane w 1965 r. przez M. Ikeda i J.A. Wada, którzy lecząc górników zatrutych tlenkiem węgla zaobserwowali przyspieszone gojenie się oparzeń II stopnia. Od tamtego czasu przeprowadzono wiele badań naukowych udowadniających korzystny wpływ tlenu hiperbarycznego na gojenie się ran oparzeniowych.

​

​

​

​

​

​

​

 

 

 

W momencie zaistnienia oparzenia tkanek miękkich następuje gwałtowny spadek ich ukrwienia oraz pojawiają się obrzęki. Tlenoterapia hiperbaryczna umożliwia przenikanie tlenu z naczyń włosowatych do miejsca uszkodzenia pomimo bariery, którą jest obrzęk powodujący zmniejszony przepływ krwi. Dzięki tlenoterapii hiperbarycznej, w okolicach rany oparzeniowej następuje ograniczenie obrzęku i zmniejszenie utraty płynu przez uszkodzone naczynia, równocześnie zaczyna się poprawa funkcji krążenia zmniejszająca ryzyko infekcji.

​

 

 

​